Μια Ιερή Στιγμή
Υπάρχει μια Ιερή Στιγμή.
Αυτή , πριν από τη μεγάλη μέρα.
Πριν από την καίρια αναμέτρηση.
Τότε.
Λίγο πριν από τη μάχη.
Ξυπνάς το πρωί και η αίσθηση δεν είναι η ίδια. Δεν είναι το πρωινό αυτό σαν όλα τ’ άλλα.
Ειδικά αυτή η μέρα, έχει όλα τα σενάρια πιθανά.
Και η δύση της θα σημάνει αλλαγή Πορείας.
Τη μέρα αυτή επιστρατεύεις όλη σου την πείρα, τη γνώση, την εκπαίδευσή σου. Και όλα τα πιστεύω σου. Είναι η στιγμή εκείνη που περίμενες κι απέφευγες μαζί.
Το λεπτό αυτό που θα σε καλέσουν να υπερασπιστείς όλα όσα σου έδωσαν λόγο να συνεχίζεις, να ονειρεύεσαι, να εστιάζεσαι.
Να δείξεις τη θεωρία σου στην πράξη.
Στο χάραμα αυτό, το καρδιοχτύπι είναι σταθερό, ρυθμικό. Ηχεί σαν του στρατού τα τύμπανα. Προσπαθεί, η αργή ανάσα να το χαλιναγωγήσει, μη χάσει χτύπο κι αρχίσει να τρέχει αφηνιασμένο. Μη χάσει την πολύτιμή του πειθαρχία κι αφεθεί στα πάθη του.
Προσπαθεί να συγκρατήσει τις σκέψεις για όλες τις πιθανές εκβάσεις και τον φόβο του δειλού, που ακόμη κάπου, έστω και σαν ψίθυρος ενυπάρχει.
Βλέπεις τις πρωινές αχτίδες και ρεμβάζεις τον κόσμο που απλώνεται μπροστά σου. Αυτή τη φορά ακούς αλλοιώς τα τιτιβίσματα και το θρόισμα των φύλλων. Αναγνωρίζεις αλλοιώτικα την πάχνη και την υγρασία των δέντρων. Το βούισμα μιας μέλισσας στην σιωπή του ξυπνήματος.
Πλένεις ευλαβικά το πρόσωπό σου και νιώθεις την ανατριχίλα. Τις σταγόνες σε κάθε πόρο. Και κοιτάζεσαι βαθειά στα μάτια. Ένας τελευταίος απολογισμός. Ένα αντίο στον εαυτό που ήξερες μέχρι τώρα. Μια τελευταία κουβέντα με το μέσα σου.
Φοράς ιεροτελεστικά τη στολή σου. Και ο νους σου ψιθυριστά, με κουβέντες λιγοστές συλλογίζεται το πριν και το μετά. Τι σε έφερε στη στιγμή αυτή. Και τι οδήγησε τον κόσμο εδώ. Τι ακολουθεί και ποιο θα ‘ναι το επόμενο πρωινό.
Συνάμα δεν υπάρχει τίποτα από αυτά.
Μονάχα εσύ και η στολή. Ράφτηκε μοναχά για Σένα. Και στην έδωσαν γιατί την κέρδισες.
Στην έδωσαν με τιμή.
Έτσι να τη φορέσεις.
Υφάνθηκε για τη στιγμή αυτή.
Και τώρα θα τη φορέσεις.
Νιώθεις το ύφασμα κλωστή με τη κλωστή και κάθε της κουμπί με τ’ ακροδάχτυλά σου. Πώς προστατεύει ο γιακάς της το λαιμό σου και ψηλαφίζει απαλά τον σβέρκο σου. Νιώθεις να αγκαλιάζει το γυμνό και γυμνασμένο σώμα σου.
Με αυτό έχεις να πορευτείς. Δεν έχεις να χτίσεις κάτι άλλο πια. Ο,τι γέγονε, γέγονε. Και ο,τι έκανες ήταν αρκετό. Τώρα θα φανούνε όλα. Είναι η στιγμή της Αλήθειας. Τα λοιπά, στων Θεών τη βούληση.
Ιερή Σιωπή.
Εντός και εκτός.
Ένα τελευταίο κοίταγμα. Μια σταλιά σκέψης κύκνειας. Και ένα πρόσωπο. Το τελευταίο πρόσωπο. Ένας τελευταίος ασπασμός. Μια ευχή και ένα δάκρυ που δίστασε να τρέξει από αξιοπρέπεια. Ένα τρυφερό άγγιγμα, για όλα όσα ανταλλάχθηκαν με την ελπίδα να συνεχίσουν να υπάρχουν. Να βγουν τα λόγια αληθινά.
Μια ανάσα βαθειά που τη νιώθεις ως τα έγκατα της ύπαρξής σου.
Και η Γη σου ανταποδίδει τον χαιρετισμό.
Πολύ όμορφο ευγε!
Ευχαριστώ ειλικρινά πολύ!