Φαντάζομαι… Μεγάλη λέξη. Είναι αυτή η στιγμή που με μάτια είτε ανοιχτά, είτε με τις βλεφαρίδες να ανταμώνουν βλέπεις τόσα και τόσα, χωρίς την όρασή σου. Πλάθεις κόσμους, συναντάς ανθρώπους- γνωστούς και ξένους- χτίζεις πολιτείες, ηλιοβασιλέματα και παραμύθια. Ανταλλάσσεις βλέμματα. Συγκρούεσαι και φωνάζεις, όσα πολλές φορές δεν τόλμησες. Ανορθώνεις ανάστημα εκεί που κρύφτηκες. Ταξιδεύεις σε βουνά και πέλαγα.

Καμιά φορά αρκεί ένα πρόσωπο, μια στιγμή σε παύση και σε αναμονή. Μια μουσική, ένα θεατρικό, δυο λόγια στο χαρτί, μια εικόνα περαστική. Κάτι που θα κλοτσήσει μια χορδή στα σωθικά σου. Μια «ευγενική υπενθύμιση»… Για να ξεφύγεις, να σε θυμηθείς, να βρεθείς στο σπίτι που μεγάλωσες, στο πρώτο σου φιλί, σε μια νύχτα αφέγγαρη λουσμένη αστέρια, σε μια χώρα ξένη που ποτέ δεν πάτησες. Εκεί που είσαι ολοκληρωτικά ελεύθερος.

Και εκεί σε ανακαλύπτεις. Στις πιο κρυφές σου σκέψεις, στα ανομολόγητα οράματά σου.

Ποιος είσαι, όταν ο νους ξεφεύγει;

Όταν εσύ, μικρέ, ονειρεύεσαι, ποιος είσαι;

Ποιος είσαι, όταν ξεχνιέσαι;

Όταν μένεις μονάχος σου τα δειλινά και τις θολές αυγές, σε ακτές και θάλασσες, σε απογεύματα ανέμελα και σοκάκια σκοτεινά. Ποιος;

Τι είναι αυτό που ο νους σου αναρωτιέται;

Ποια ερωτήματα σε ταλανίζουν;

Ποιος ο κόσμος που φαντάζεσαι;

Ποια η ζωή που θαρρείς σου αξίζει;

Και ποια, πες μου ποια, ζωή θα ήθελες και τη γεύεσαι δειλά και άφταστα το βράδυ ακουμπισμένος εκεί στο μαξιλάρι, λίγο πριν κοιμηθείς.

Μιλάς με σένα;

Ονειρεύεσαι καθόλου;

Πόσο καιρό έχεις να αμοληθείς ξέφρενος στης φαντασίας σου τα χνάρια;

Και πόσο πολύ είσαι ο άνθρωπος που ξεχύνεται σε δρόμους τέτοιους;

Πόσο πολύ μοιάζει εκείνος ο «ανεξέλεγκτος» με αυτόν, στο εδώ και τώρα;

Και πες μου, αν το επιθυμείς, πόσο χαίρεσαι γι’ αυτό;

Είναι καλύτερα που τον δαμάζεις ή μήπως ντρέπεσαι που τον κρατάς κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους του καθωσπρεπισμού της λογικής σου και του κόσμου τούτου;

Έχει αρχές ο αλλοπαρμένος σου;

Είναι παιδί γλυκό; Παιδί αυθόρμητο; Ευγενικό;

Έχεις προφέρει λέξεις «κόσμος καλύτερος» και «υπηρεσία»;

Όχι μπροστά σε άλλους. Όχι δυνατά. Εκεί στα σιωπηλά. Μονάχος σου σαν είσαι.

Και πώς αυτός ο κόσμος θα ‘ναι καλύτερος για σένα;

Πώς θα ‘σαι καλύτερος εσύ σ’ αυτόν τον κόσμο;

Πώς θα είσαι ο καλύτερος ¨εσύ¨ σε τούτον δα τον κόσμο;

Και κάτι ακόμα… Μπορείς να ονειρεύεσαι; Ταξιδεύεις καθόλου μες στη φαντασία σου;

Τότε είσαι τυχερός, γιατί έχεις κάτι να σε μάθεις. Να δεις τα κίνητρά σου, τι οδηγεί τις πράξεις σου, αν σε ακούσεις με προσοχή και παρατήρηση.

Μα πιο πολύ έχεις κάπου να πας. Έχεις προορισμό.

Βέβαια… Άλλες οι σκέψεις που κάνεις μοναχός σου κι άλλο οι εικόνες που πετάγονται κρυφά και δημιουργούν το καρδιοχτύπι. Δυο άλλοι άνθρωποι. Μα και οι δυο εσύ. Ποιος εσύ…;

Χαρά Ψυχή μου, εδώ να μπορείς να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι, να σε ακούς, να σε αφουγκράζεσαι. Γιατί το παιδί, παιδί μου, που είσαι εσύ, είναι ακόμα ζωντανό και η ζωή δεν το ‘φαγε. Και ποτέ ποτέ δεν είναι αργά για να το συναντήσεις. Να του δώσεις πνοή. Να του προσφέρεις τα χέρια και το σώμα σου και να κάνεις τις εικόνες και τα ιδανικά του τη ζωή που ζεις. Να είσαι συνεπείς με σένα. Με το αμόλυντό σου.

Και όταν η καθημερινότητα σε συνεπαίρνει, έστω μοναχά για λίγο, όποτε μπορείς, να γυρνάς πίσω σ’ αυτό και να το αφήνεις να σου μιλά για το ηλιόγερμα, για το θέρος, για τη δικαιοσύνη, την αγάπη και τη λευτεριά, για τα λουλούδια στο μπαλκόνι και τον ουρανό που είναι γαλάζιος. Για των ανθρώπων τα καλά και τα αγνά. Για την ελπίδα.

Να το αισθάνεσαι με τη φωνή και τις εικόνες του να σε παίρνει αγκαλιά και να σε τυλίγει σε μια ζεστή, γλυκιά θαλπωρή, που έχει κάτι τόσο γνώριμο και οικείο. Να σου διηγηθεί τις παλιές του ιστορίες. Τις δικές σας ιστορίες. Τα παιχνίδια και τα γέλια σας. Τις απλές στιγμές σας.

Να σου μιλήσεις για το όμορφο του χθες και το γλυκό του αύριο, που δεν ξημέρωσε ακόμη και φέρει όλες τις πιθανότητες και δυνατότητες να γίνεις εκείνο το παιδί, που ακόμα ονειρεύεται. Να γίνεις αυτός που είσαι μέσα στα όνειρά σου. Εσύ.

Και γι’ αυτόν που είσαι σε τιμώ. Σε χαιρετώ.

Share on Facebook

Tweet This