Μια νύχτα που έβρεχε αστέρια και ο ουρανός δάκρυζε θαμπός στη λάμψη του, αναζητούσε την ύπαρξή της, χαμένη στη μαγεία του ονείρου.

Μια καρδιά να χτυπά δυνατά για να ακουστεί στο σκοτάδι της σιωπής.

Μια χρυσαλλίδα να αναζητεί τον δρόμο ως την αυγή, πρωτού το φως την ύπαρξή της αποκαλύψει και ένας άγγελος την αγάπη της άφτερης καρδιάς.

Φύλλα να ταξιδεύουν στο νυχτερινό αεράκι, γνωρίζοντας για πρώτη φορά τον κόσμο, μακριά απ’ τα δεσμά των χρόνων, τις ρίζες του παρελθόντος.

Το άρωμα μιας τριανταφυλλιάς να καλεί δελεαστικά την ολόγεμη με χρώμα πεταλούδα, να ανταλλάξουν τη ζωή.

Στάλες, που κυλούν διακριτικά σα χάδι στα φύλλα, να χαράζουν αστραφτερό μονοπάτι για να βρει τον δρόμο.

Μα ο ήλιος χάραξε και το ταξίδι τέλειωσε.

Η πεταλούδα κοιμήθηκε και απ’ το όνειρο ξύπνησε.