Ταξιδιώτης Μαθητής.
Αναρωτιέμαι… Γιατί όταν μου έλεγαν “Μπορείς”, εγώ άκουγα “Μπορείς το δίχως άλλο. Μέχρι να μη μπορείς.”;
Και από όλα τα καλά και όμορφα, στάθηκα στα σκοτεινά;
Γιατί επέλεξα να με δω μέσα από τη ματιά των άλλων; Από μάτια που δεν ήταν δικά μου.
Γιατί μου έμοιαζε βουνό η ευθύνη και μου ‘ταν καλύτερο να τη μοιράζομαι, θεωρώντας πως τα δικά μου πόδια δεν ήταν αρκετά να τη σηκώσουν, παίζοντας πάντα κρυφτό μαζί της;
Τώρα, σα να ψυχανεμίζομαι… Σα να καταλαβαίνω κάτι παραπάνω.
Κι αν έκανα αυτές τις επιλογές, κάποιο λόγο είχα. Έτσι έφτασα ως εδώ.
Ευθύνη δεν είναι, μήτε βάρος, μήτε δυστυχία. Είναι ελευθερία και ενηλικίωση. Τώρα πια, αρχίζω να την αγκαλιάζω κι ας είχα ξεμακρύνει. Την κοιτώ κλεφτά, την ψηλαφίζω με τα ακροδάχτυλά μου και τη φιλώ δειλά.
Είχα φανταστεί ένα μέλλον. Και ήρθε η ζωή και μ’ αιφνιδίασε.
-“Μ’ αυτό δεν είναι ζωή;” μου ψιθυρίζει η ευθύνη. “Μια δύναμη ορμητική κι αυθόρμητη, ένας τρελός καλλιτέχνης, απύθμενης φαντασίας που αυτοσχεδιάζει συνεχώς;”
-“Αυτή η ζωηρή ζωή, λοιπόν, με δοκίμασε σε άλλο μονοπάτι από εκείνο που είχα φανταστεί και με τόσο κόπο σχεδιάσει. Με εξέτασε να δει, τι είχα χτίσει και τι όχι. Τι είχε βάσεις γερές. Μέσα μου και έξω.”
-” Ή μήπως σε δοκίμασε απλά η ελεύθερη των ανθρώπων βούληση;” με ρωτά ξανά.
“Η ζωή ξεδιπλώνεται μέσα από καθετί τη φέρει, από κάθε έμβιο οργανισμό. Είναι η αέναη γέννα που σμίγει με τον θάνατο και δημιουργούν αδιάκοπα κάτι καινούριο. Οι άνθρωποι είναι ένα από τα παιδιά της και οι εκφραστές της. Και με το δώρο που τους δόθηκε δύνανται να επιλέξουν μονοπάτι. Όχι, ένα, αλλά πολλά. Αυτό είναι το ζητούμενο. Να στροβιλιστούν ελεύθερα στη δίνη της. Όταν, όμως τα ¨θέλω¨ των ανθρώπων συναντώνται, μέσα από τις διαφορετικές τους μοίρες, οι αλλαγές είναι αναπόφευκτές. Στο τέλος, είστε συνδημιουργοί των ιστοριών σας, καθώς συναντιέστε ο ένας στη ιστορία του άλλου και αποτελείτε μια αράδα ή ένα κεφάλαιο αυτής. Ποτέ κανείς, ωστόσο, δε μένει από πρόλογο σε επίλογο. Μονάχα ο πρωταγωνιστής.
Κι αν ο πρωταγωνιστής, γίνει για λίγο παρατηρητής και αναγνώστης; Τότε, αν για μια στιγμή κοντοσταθεί, θα δει πως οφείλει σεβασμό σε όσους ήρθαν κι έφυγαν, γιατί κάθε ένας από αυτούς άφησε το δικό του γράμμα στο βιβλίο. Και κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία του.
Τα ερεθίσματα έρχονται από έξω και σμιλεύονται εντός, όπως στα έγκατα ενός ηφαιστείου, στον νωχελικό αναβρασμό της λάβας. Οι άνθρωποι και οι συνθήκες αλλάζουν. Εσείς επιλέγετε πώς θα ανταποκριθείτε στις αλλαγές που δεν επιλέξατε. Αυτός είναι ο μοναδικός έλεγχος που μπορείτε να έχετε σε μια ζωή, αφηνιασμένο άλογο, που φωνάζει ¨άσε πια τα χαλινάρια¨.
Πληγώνεστε στη ματαίωση των ονείρων και των προσδοκιών σας, των σχεδίων που αυθαίρετα πλάσατε. Ευτυχισμένος εκείνος που έχει τη δύναμη να προσαρμόζεται. Που γεννιέται, πεθαίνει, αλλάζει κάθε στιγμή μαζί με την ορμή του Κόσμου, χορεύοντας μαζί του, ακολουθώντας τα βήματά του. Ή τουλάχιστον σοφός, καθώς δίνει χώρο στο άγνωστο, χωρίς να μπήγει πεισματικά τα νύχια στο ¨ασφαλές¨ και ¨γνώριμο¨. Ένας ταξιδιώτης-μαθητής.”
-“Τέτοιος θα ήθελα να ήμουνα. Ένας Αιώνιος Ταξιδιώτης Μαθητής. Όχι, για την ευτυχία. Μα για την ατελεύτητη κι αστείρευτη χαρά της ανακάλυψης. Για το ίδιο το ταξίδι. Τώρα δα, καταλαβαίνω.”
