Οι σελίδες αυτές είναι μία νέα αρχή και ένα σπουδαίο επίτευγμα για εμένα, όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται.

Βλέπεις, από την εφηβεία αγαπούσα τη γραφή. Πάντα λάτρευα τις τέχνες. Έχω περάσει ώρες σαν παιδί διαβάζοντας βιβλία, ανακαλύπτοντας όλους αυτούς τους σπουδαίους κόσμους και τις σκέψεις των αγνώστων. Κάποια από αυτά τη βιβλία, με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Όλα αυτά τα χρόνια με εμπνέουν, μου συμπαραστέκονται, διευρύνουν τον νου μου, με ωθούν στο να αμφισβητώ ό,τι νομίζω ότι ξέρω, με κάνουν να ονειρεύομαι λίγο παραπάνω και να πιστεύω σε έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν. Ξυπνούν μια σπίθα μέσα μου, μια δίψα να θέλω να τον δημιουργήσω. Για μένα, αυτά τα βιβλία αξίζουν. Εκείνα που κλονίζουν τον πυρήνα μας, τα σωθικά μας.

Κι όμως, δεν ήταν αυτός ο μόνος λόγος που άρχισα να γράφω.

Ήμουν ένα ντροπαλό παιδί, δεν μίλαγα πολύ. Η επικοινωνία με τους ανθρώπους, μου ήταν δύσκολη. Ανακάλυψα αργότερα, πως το γράψιμο που μου προσέφερε μια χαρά και ηρεμία αυθόρμητη, με συνέδεε με τους άλλους. Όπως αποδείχτηκε, η γραφή με βοήθησε να αλληλεπιδράσω με τους ανθρώπους και μάλιστα να συνδεθώ μαζί τους με έναν τρόπο πιο ειλικρινή και ουσιώδη. Όπως το είχα ανάγκη.

Ήταν όμως και μια φυσική ορμή. Κάποιες φορές, μοιάζει σα να μου υπαγορεύει μια φωνή, δίχως πρόσωπο, λόγια που δεν ξέρω που θα με οδηγήσουν. Όμως πρέπει να υπακούσω. Αυτές οι κουβέντες πρέπει οπωσδήποτε να ξεχυθούν από μέσα μου. Όταν ξεβραστούν πάνω στο χαρτί και μπει η οριστική τελεία, νιώθω ανακουφισμένη. Εξαγνισμένη. Σιωπηλή. Είναι μία θεραπευτική διαδικασία. 

Έτσι, λοιπόν, σκέφτηκα: “Κι αν μπορούσα να προσφέρω κάτι, έστω μικρό, σε κάποιον που ίσως ποτέ να μη συναντήσω, απλά κάνοντας κάτι που αγαπώ τόσο βαθιά, ακριβώς  όπως άλλοι το έκαναν για μένα;”

“Προσέφερε ό,τι είσαι και ό,τι φέρεις”. Την αγαπώ αυτή τη φράση. Να υπηρετείς αυτόν τον κόσμο και να τον αφήσεις μια σπιθαμή καλύτερο. Να πράξεις κάτι καλό, έστω για μία μοναδική ψυχή. Όχι για αναγνωρισιμότητα, όχι για χάρες. Να δίνεις, επειδή υπάρχεις. Ή τουλάχιστον, να μη σταματάς ποτέ να προσπαθείς.

Με κάποιον τρόπο η συγγραφή έγινε μέρος όλων αυτών.  Ακόμη και αν οι πράξεις κάνουν τη διαφορά, οι λέξεις είναι απολύτως ισχυρές. “Έχω ένα όνειρο…”

Πάντα, ωστόσο, δίσταζα. Δυστυχώς, συχνά αυτό που θέλουμε περισσότερο, είναι και ο μεγαλύτερός μας φόβος. Σαν να απαιτεί από εμάς μια υπερβατική θυσία.

Ήμουν τυχερή, το αναγνωρίζω. Είχα τρεις ανθρώπους που με ενθάρρυναν και με βοήθησαν στην προσπάθεια αυτή. Με αφύπνισαν. Όπως και κάθε δάκρυ αναγνώστη, τρυφερό.

Δεν έχω ιδέα που θα με οδηγήσει αυτός ο δρόμος. Αυτή τη στιγμή, δεν έχει σημασία. Απλά θα μοιραστώ κάτι που αγαπώ και σέβομαι. Κι αν κάποιος ανακαλύψει κάτι βοηθητικό με όποιο τρόπο στα γραπτά μου, θα είμαι βαθιά ευγνώμων. 

Σήμερα, αντιμετωπίζω τον φόβο να εκτεθώ. Κάνω ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο. Είμαι ευγνώμων και για τα δύο. Αλλά και για όλους τους ανθρώπους της ζωής μου που με οδήγησαν εδώ.

Εύχομαι να το απολαύσεις!