Τη μητέρα μου την έλεγαν Αγάπη. Ήταν μια γλυκιά, καλοσυνάτη γυναίκα, μεγαλωμένη σε δύσκολη εποχή.

Κάτι νύχτες θερινές με σκοτάδια πυκνά και μόνο φως τον ουρανό, σε παραλίες απόμερες, κάτω

Ψάχνω καιρό τώρα να εκφράσω και εντοπίσω τι είναι αυτό ακριβώς που αισθάνομαι. Και με

Και σκέψου λοιπόν το εξής: αυτή τη στιγμή ο πληθυσμός της γης είναι 7.796.056.652, αριθμός

«Αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις» έγραψε. Κι ένιωσα την πίκρα στο ψυχρό δωμάτιο. Είδα

Είμαι είκοσι χρονών. Είμαι εδώ για να ζω. Να δω τον κόσμο ολοφώτιστο, λαμπρό, να

“Γιαγιά γιαγιά!” Πετάχτηκαν οι παιδικές φωνές τους. “Κοιτά πως γυαλίζουν εκεί ψηλά τ’ αστέρια! Σα

Ήταν κάποτε ένα κτήριο αρχοντικό, νεοκλασικό παλιό. Πάνω σε κεντρική λεωφόρο. Με πόρτα σιδερένια, σκούρο

Μια βαρκούλα είναι η ψυχούλα μας. Ξύλινη με λευκά γερά πανιά από καραβόπανο να αντέχει

Τον θυμάσαι; Πες θυμάσαι; Άνθρωπος από νερό κι αλάτι. Που έστεκε με μουστάκι λευκό κι