Αυτές οι σελίδες είναι η προσπάθειά μου να ψηλαφίσω το όνειρό μου. Το Όνειρό μου.  

Κι έχω χαρά παιδική, μα και μια ήρεμη σοβαρότητα, ώστε να ανταποκριθώ με σεβασμό στο κάλεσμά του. Σέβομαι το όνειρο μου, σα να μην είναι δικό μου. Σα να μου το προσέφερε κάποιος ως μεγάλη ευλογία και δώρο κι εγώ έχω να τιμήσω αυτή την προσφορά. Έχω να το υπηρετήσω. 

Άρχισα να γράφω, όταν ήμουν 15 χρόνων. Είχα μεγάλη φαντασία και έπρεπε κάπου να τη διοχετεύσω. Ήμουν παιδί αδικαιολόγητα φοβισμένο. Σκεφτόμουν πολύ και μιλούσα λίγο. Κι έτσι η πένα έβγαλε, όσα το στόμα αρνιότανε να πει.

Το γράψιμο έγινε ο πιστός μου φίλος. Με βοήθησε στα δύσκολα, με ενέπνευσε στα αδιέξοδα και μαζί απαθανατίσαμε τις όμορφες στιγμές πιο λυρικά, τους έδωσε άλλη υπόσταση. 

Ίσως και κάποια στιγμή στο μέλλον, σε μια μακρά αναπόληση, δω τη ζωή μου μέσα απ’ τις σελίδες μου. Ποιος ξέρει;

Μα πιο πολύ, μέσα από τις λέξεις στο χαρτί συνδέθηκα με ανθρώπους.

Με κάποιον τρόπο τα γραπτά έκαναν επαφή, την αληθινή επαφή με εκείνους, χωρίς να πω κουβέντα. Βρέθηκα να ανταλλάσσομαι με ξένους δίχως φιοριτούρες και τυπικότητες. Ζεστά, ειλικρινά και οικεία. Να συνομιλούμε, χωρίς να κοιταχτούμε, για ιδανικά, για όνειρα, για αγάπη, για ο,τι κανείς φέρει μέσα του και συχνά δεν τ’ ομολογεί. Δε διαφέραμε σε τίποτα.

Και γι’ αυτό αγάπησα τη συγγραφή τόσο πολύ. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω, πως πέρα από την τόσο όμορφη στιγμή της δημιουργίας που δίδασκε και εμένα την ίδια, με οδηγούσε σε αυτό που είχε πιο πολύ σημασία. Να μιλήσω ουσιαστικά με ανθρώπους με έναν τρόπο αλλιώτικο, άνθρωπος με άνθρωπο. Κι ανακάλυψα πως τον Άνθρωπο που φοβάμαι τόσο, αυτόν θέλω τόσο πολύ να υπηρετήσω με κάθε τρόπο που διαθέτω. Ο ίδιος ο Άνθρωπος είναι το Όνειρό μου.

Γράφω για μένα, γιατί είναι μια φυσική διαδικασία. Μα γράφω και για Εκείνον. Ένας να λάβει κάτι στα μιλιούνια αυτού του κόσμου θα έχω κάνει το χρέος μου ως άνθρωπος. 

Βλέπεις, οι άνθρωποι δεν έχουμε μόνο υπαρξιακά δικαιώματα, μα κυρίως υπαρξιακές υποχρεώσεις. “Να μοιράζεσαι ό,τι είσαι και ό,τι φέρεις!” Ακόμη κι αν φοβάσαι. Ένας λόγος παραπάνω.

Φεύγοντας από εδώ, χρέος μας να αφήσουμε αυτό τον κόσμο, έστω και λίγο καλύτερο, με λίγο περισσότερη ανθρωπιά, αξιοπρέπεια και αγάπη.

Χρέος μας να ανακουφίσουμε λίγο τον πόνο, να πούμε μια καλή κουβέντα, να δώσουμε μια αγκαλιά ζέστη. Να υπηρετήσουμε ένα ιδανικό και να ξυπνήσουμε το όνειρο του διπλανού. Προσφέροντας ο,τι έχουμε, ο,τι μας δόθηκε, όντας άνθρωποι μέσα στην κάθε μέρα. Με τα μικρά, τα απλά και τα μεγάλα. Ξεπερνώντας φόβους και απλώνοντας το χέρι, πάντα ίσος προς ίσο. 

Σήμερα μπαίνω μέσα σε έναν φόβο. Τον φόβο να εκτεθώ. Και ξέρω πως τώρα που τα πόδια τρέμουν, είμαι και ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο. Σκύβω το βλέμμα και νιώθω μέσα μου τον ουρανό. 

Καλώς ήρθες, λοιπόν!

Εδώ που θα αραδιάζω κάθε σκέψη, όνειρο και προβληματισμό, το παραμιλητό του νου μου. Εδώ που καταθέτω ψίχουλα ψυχής. Που απλώνω ένα χέρι για να συνδεθούμε, έστω για μερικά λεπτά. Όσο διαρκεί η ανάγνωση ενός κειμένου.

Αν βρεις κάτι κοινό, κάτι που σε αγγίζει, αν θες να μοιραστούμε το όνειρό σου, θα το χαρώ πολύ. 

Ελπίζω να βρεις κάτι στις αράδες μου. Αν πάλι όχι, χάρηκα που τις μοιράστηκα.

Καλό ταξίδι!

Share on Facebook

Tweet This